تشنه بودم ،
پاهایم در سنگلاخ آرزوها آزرده و وامانده بود ،
قلبم تاب و توان مهر ورزیدن نداشت
و روحم ...
از شرابی طهورا سیرابم کردی ،
پاهایم را در حریر نوازش آسمانی پوشاندی ،
قلبم را به نسیم عاطفه و ایمان جلا دادی ؛
و روحم را ...
اینک ؛
نشسته بر هلال رمضان
برای شیطان زمینی دست تکان می دهم ...
واعظان کین جلوه در محراب و منبر می کنند
چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند
مشکلی دارم ز دانشمند مجلس باز پرس
توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می کنند
گوییا باور نمی دارند روز داوری
کاین همه قلب و دغل در کار داور می کنند
بنده ی پیر خراباتم که درویشان او
گنج را از بی نیازی خاک بر سر می کنند
یارب این نو دولتان را بر خَر ِخودشان نشان
کاین همه ناز از غلام تُرک و اَستر می کنند
ای گدای خانقه بَرجَه که در دِیر مغان
می دهند آبی و دل ها را توانگر می کنند
حُسن بی پایان او چندان که عاشق می کُشد
زمره ی دیگر به عشق از غیب سربرمی کنند
بردر میخانهی عشق ای مَلَک تسبیح گوی
کاندر آن جا طینت آدم مُخَمَر می کنند
صبحدم از عرش می آمد خروشی عقل گفت
قدسیان گویی که شعر حافظ از بر می کنند
پاییز چه زیباست !
مهتاب زده تاج سرِ کاج
پاشویه پُر از برگ خزان دیده ی زرد است
بر زیر لب هره کشیدند خدایان
یک سایه ی باریک ؛
هشتی شده تاریک.
رنگ از رُخ مهتاب پریده
بر گونه ی ماه ابر اگر پنجه کشیده
دامان خودش نیز دریده.
آرام دود باد درون رگ نودان
با شور زند نی لبک آرام
تا سروِ دلارام برقصد
پر شور
پر ناز بخندد
شبگیرِ سر دار.
هر برگ که از شاخه جدا گشته به فکر است
تا روی زمین بوسه زند بر لبِ برگی
هر برگ که در روی زمین است
تا باز کند ناز و دود گوشه ی دنجی
آنگاه بپیچند
لب را به لب هم
آنگاه بسایند
تن را به تنِ هم
آنگاه بمیرند
تا باز پس از مرگ
آرام نگیرند
جاوید بمانند
...
...
نصرت رحمانی ...
میان روزمرگی های همیشه ... به پاییز سلام دوباره باید کرد !
همچون پرنده که با شکوه
به پرواز در می آید
بال می گشاید و
پرواز کنان می گذرد
می چرخد و
آرام بر هوا می لغزد ،
آدمی را نیز
هوای پرواز در سر است
تا دور شود
راهش را بیابد
و در آرامش
به جست و جو بپردازد .
همچون پرنده
بر زمین می نشیند
بال جمع می کند
دانه بر می چیند
به تور صیاد و دام خطر می افتد ،
آدمی نیز باز می گردد
آماده
تا خود را به زنده گی و
تقدیر خویش بسپارد .
** از صادق عزیز به اندازه ی تمام محبت هاش توی این مدت ممنونم .