ترانه ی پاییز ...

پاییز چه زیباست !
مهتاب زده تاج سرِ کاج
پاشویه پُر از برگ خزان دیده ی زرد است
بر زیر لب هره کشیدند خدایان
یک سایه ی  باریک ؛
هشتی شده تاریک.

رنگ از رُخ مهتاب پریده
بر گونه ی ماه ابر اگر پنجه کشیده
دامان خودش نیز دریده.

آرام دود باد درون رگ نودان
با شور زند نی لبک آرام
تا سروِ دلارام برقصد
پر شور
پر ناز بخندد
شبگیرِ سر دار.

هر برگ که از شاخه جدا گشته به فکر است
تا روی زمین بوسه زند بر لبِ برگی
هر برگ که در روی زمین است
تا باز کند ناز و دود گوشه ی دنجی
آنگاه بپیچند
لب را به لب هم
آنگاه بسایند
تن را به تنِ هم
آنگاه بمیرند
تا باز پس از مرگ
آرام نگیرند
جاوید بمانند

...
...

نصرت رحمانی ...


میان روزمرگی های همیشه ... به پاییز سلام دوباره باید کرد !