روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد... و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت... روزی که کمترین سرود بوسه است... و هر انسان برای هر انسان برادری ست... روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند... قفل افسانه ئی است... و قلب برای زندگی بس است... روزی که معنای هر سخندوست داشتن است... تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی... روزی که آهنگ هر حرف زندگی ست... تا من به خاطر آخرین شعر رنج جست و جوی قافیه نبرم... روزی که هر لب ترانه ئی ست... تا کمترین سرود بوسه باشد... روزی که تو بیایی برای همیشه بیایی... و مهربانی با زیبایی یکسان شود... روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم ... و من آن روز را انتظار می کشم... حتی روزی... که دیگر... نباشم. (احمد شاملو)