وصیت

روزی اگر سراغ من آمد به او بگو : ... ـمن می شناختم او را  نام تو را همیشه بر لب داشت ... حتی در حال احتضار آن دلشکسته عاشق بی نام و نشان آن مرد بیقرار ـ... روزی اگر سراغ من آمد به او بگو : ... ـ هر روز پای پنجره غمگین نشسته بود و گفت وگو نمی کرد جز با درخت سرو در باغ کوچک همسایه... شبها به کارگاه خیالش تصویری از بلندی اندام می کشید و در تصورش تصویر تو بلندترین سروهای باغ را تحقیر کرده بود ـ... روزی اگر  سراغ من آمد به او بگو :... ـ او پاک زیست ... پاکتر از چشمه های نور... همچون زلال اشک یا چون زلال قطره باران به نوبهار... آن کوه استقامت آن کوه استوار وقتی به یاد روی تو می بود می گریست ـ... روزی اگر سراغ من آمد به او بگو : ... ـاو آرزوی دیدن رویت را حتی برای لحظه یی از عمر خویش داشت ...اما برای دیدن تو چشم خویش را ... آن دو سرشگ غوطه ور ... آن چشم پاک را پنداشت آلوده است و لایق دیدار یار نیست ـ... روزی اگر سراغ من آمد به او بگو : ... ـ آن لحظه یی که دیده برای همیشه فرو بست... آن نام خوب بر لب لرزان او نشست... شاید روزی اگر... چه؟ ... او؟ ... نه آه ...نمی آید .(حمید مصدق).